• Uit het archief: Piet Muskita

    Donderdag 20 juni 2024 bereikt VV Oerterp de mijlpaal van 75 jaar. Daarom deze nieuwe rubriek: Uit het archief, interviews van leden die al lang betrokken zijn bij VV Oerterp. De interviews zijn afgenomen door Gurbe van der Woude 

  • Piet Muskita: gewaardeerde en belangrijke kracht

    Als één man voetbalvereniging Oerterp kent, is het Piet Muskita wel. Van de 75 jaar dat Oerterp bestaat, was Piet ruim meer dan de helft verzorger van het eerste elftal. In 2022 droeg hij zijn taken over en dat was wennen. Voor de verzorger zelf, maar ook de vereniging, want Piet hoorde bij Oerterp als slagroom op de taart.

    Dat Piet in 1979 bij Oerterp terecht kwam, was het gevolg van een onschuldig grapje op een verjaardagsfeestje. Piet, die net zijn opleiding tot sportmasseur succesvol had afgerond, hield zijn zwager en eerste elftalspeler Gerk Hijlkema voor dat een voetbalvereniging die zichzelf een ‘beetje serieus’ neemt, op zijn minst een sportmasseur in dienst moest hebben.

    Die opmerking had Gerk goed in zijn oren geknoopt. Gerk, verzekeringsadviseur in dienst bij Woudsend Verzekeringen, kaartte het de volgende dag meteen aan bij zijn baas en toenmalig voorzitter van Oerterp, Anne de Jong. Die zag het idee wel zitten en Anne was een man die van doorpakken hield. De voorzitter stapte nog dezelfde dag in de auto om Piet een baan als verzorger en masseur van het eerste elftal aan te bieden.

    ,,Toen kon ik niet meer terug,” herinnert Piet zich. De oorspronkelijk uit Groningen afkomstige Piet kwam in een voor hem nieuwe sportcultuur terecht. Piet kwam uit de Budo-wereld, beoefende vechtsporten en was leraar Kyokushin karate bij karateschool Tettsui in Drachten. Lachend:,, Ik had niks met voetballen, achter een bal aanhollen was niets voor mij.”

    De overgang verliep echter soepel.  ,,Ik was er voor de spelers, met voetbalzaken heb ik me nooit bemoeid. Het was mijn taak ervoor te zorgen dat geblesseerde spelers zo snel mogelijk weer konden voetballen.” Dat het avontuur bij Oerterp 43 jaar zou gaan duren, kon hij toen niet bevroeden. Piet zag generaties komen en gaan en werkte in zijn laatste jaren met spelers wier vaders decennia terug het Ureterper blauw droegen.

     ,,Ik was geen behandelaar, “ vertelt Piet. De verzorger maakte een inschatting van de ernst van de blessure en verwees eventueel door naar een arts of fysiotherapeut. ,,Ik was er vooral voor spierblessures, de typische voetbalkwalen zoals: hamstring, kuit en lies. Bij blessures die tijdens een wedstrijd ontstonden verleende ik eerste hulp om bijvoorbeeld zwellingen zoveel mogelijk tegen te gaan.”

    Er lagen heel wat voetballers bij Piet op de massagetafel. De één wel wat vaker dan de ander. ,,Sommige jongens vonden het fijn om de spieren voor de wedstrijd los te laten maken, anderen hadden er minder mee.” Bandageren, tapen, masseren, het waren Piet zijn tools om blessures te voorkomen en geblesseerde voetballers sneller weer op het veld te krijgen. ,,Een voetballer wil altijd spelen, daar hielp ik hen bij.”

    Piet hoorde heel wat verhalen van de voetballers die op zijn massagetafel lagen. Van ongenoegen over de trainer, privéproblemen tot onmin met medespelers. De ontboezemingen waren bij Piet in goede handen. ,,Wat ze aan me vertelden bleef tussen mij en de speler. Als verzorger heb je een vertrouwenspositie. Die mag je nooit beschamen.”

     Zijn band met de voetballers is volgens Piet altijd goed geweest. ,,De jongens waren vroeger niet anders dan tegenwoordig. Ze wilden allemaal presteren en de sfeer was altijd prima. Ik maakte graag grapjes en andersom gebeurde dat ook. Een dolletje hoort erbij. De omgang met mij was respectvol. Ze wisten dat ik hen wilde en kon helpen.. Ik kon ook kritisch naar ze zijn en dat werd geaccepteerd.”

     De samenwerking met de trainers, zestien in totaal, was van de eerste, Piet Matahelumual, tot de laatste, Freerk Brouwer, uitstekend. Hij kreeg van allen de vrije hand om zijn werk naar eigen inzicht uit te voeren. ,,Aan mijn expertise werd nooit getwijfeld en mijn mening werd altijd serieus genomen. Het was een fijne manier van werken.”

     Piet was in 43 jaar van grote waarde voor Oerterp. Door zijn kunde en betrokkenheid, als sportmasseur, maar ook als mens. Piet was altijd goedgemutst, positief, geïnteresseerd in de ander en stond immer klaar om te helpen, ook als de vereniging hem op ongebruikelijke tijden nodig had. Zelfs nadat hij gestopt was, deed de vereniging in geval van nood nooit tevergeefs een beroep op hem.

     In 2022 nam Piet afscheid van de vereniging. De verzorger kreeg een passende afscheidsreceptie. Dat Piet geliefd was bij spelers en trainers bleek uit de aanwezigheid van veel oud-spelers en trainers. Voor zover mogelijk waren alle trainers waar Piet in ruim vier decennia mee werkte present om hem uit te zwaaien. Een mooiere blijk van waardering is haast onmogelijk.